حیاط فضایی در معماری است که دو کاربرد زیر را دارد:
صحن خانه و زمین جلوی ساختمان که اطراف آن محصور باشد.
آن قسمت از عرصه که در اشتغال ساختمان نباشد و معمولاً محصور، گلکاری و درختکاری میشود.
حیاط در خانههای قدیمی مرکز و قلب ساختمان بودهاست. حیاط مرکزی همراه با ایوان در هر سمت، ویژگی بود که از گذشتههای دور در معماری ایرانی به چشم میآمد. همچنین حیاط محلی برای برگزاری مراسم مختلف نظیر مراسم مذهبی، عروسی و تجمع اقوام بود. معمولاً چهار گوش بوده. ابعاد حیات را تعداد و عملکرد فضاهای اطراف آن تعیین میکنند. هر حیاط معمولاً یک حوض و چند باغچه دارد که بسته به شرایط مختلف محلی نظیر آب و هوا و عوامل فرهنگی اشکال متفاوتی مییابد.
حیاط در فرهنگ دهخدا به معنی محوطه و هرجای دیوار بست و سرای و خانه آمدهاست. واژههای دیگری مثل ساحت، صحن، میان سرا، صحن سرای نیز به همین معنی هستند. از حیاط در خانههای ایرانی به شکلهای مختلف استفاده شدهاست. بعضی از این موارد به اختصار چنین است: _ حیاط به عنوان نشانه حریم تملک. _ حیاط، وحدت دهنده چند عنصر خانه. _ حیاط، ارتباط دهندهٔ چند فضا. _ حیاط، به عنوان یک هواکش مصنوعی برای گذر جریان بادهای مناسب. _ حیاط، عنصری مهم در جهت سازماندهی فضاهای مختلف. _ حیاط، به عنوان حریمی امن و آرام برای آسایش خانواده